Podsumowanie

Kartki pocztowe wpadły do skrzynki - wracamy do domu. Wyobrażam sobie moja rodzinę, która siada właśnie do wielkanocnego stołu. Jedyny dzień w roku, kiedy jemy razem śniadanie. Szkoda, że mnie to omija.

Zerkam na listę rzeczy, które chciałabym zrobić po powrocie: pójdę na basen, napiję się coca-coli, zjem pomarańczę. Takie drobne przyjemności urastają do wielkich rozmiarów, gdy przez miesiąc odczuwa się ich brak. Na pustyni, gdy nie mieliśmy wystarczającej ilości wody, schłodzona pomarańcza stała się moją obsesją. Szkoda, że w zimowej Polsce nie będzie smakowała tak, jak w lejącym się z nieba żarze na pustyni Atacama.

Spędziliśmy na ziemi prawie ognistej niecałe cztery tygodnie. Mimo spontaniczności, którą od początku naznaczony był nasz wyjazd, udało nam się pokonać niezapomniane kilkanaście tysięcy kilometrów drogami Ameryki Południowej. Nie odwiedziliśmy jednak krajów egzotycznych, jak mogą przypuszczać osoby wybierające się w te strony. Mijani na ulicach ludzie nie wydają się być zainteresowani przybyszami zza granicy. Nie wyróżnia ich wygląd, ubiór czy zachowanie. Nie starają się budować więzi, co niewątpliwie zubaża doświadczenia zdobywane na tym kontynencie. Niemniej jednak, zmieniające się jak w kalejdoskopie krajobrazy i przyroda są kompresem na rozgorączkowaną obowiązkami głowę. Każdego dnia czuliśmy spokój. Otwieraliśmy się i chłonęliśmy zjawiska natury, ekscytowaliśmy się bliskością obszarów aktywnych sejsmicznie, kruszyliśmy w dłoniach suchy proch ziemi pustyni Atacama. Zamykam oczy i widzę czerwoną wodę Laguny Colorada, brodzące w niej flamingi, parę buchającą z gejzerów. Czuję zmienność pogody w Torres del Paine, słyszę huk pracującego wnętrza lodowca Perito Moreno. Wszystkie te kraje są na swój sposób niesamowite, a dzięki dogodnym połączeniom lotniczym – na wyciągnięcie ręki. Zastanawiam się tylko, co oprócz lodówki należy jeszcze sprzedać, aby móc w pełni z tego korzystać. Pieniędzy należy mieć naprawdę sporo, gdyż znikają szybciej, niż się pojawiły.

Komentarze (1)